weemoedig bij de Bushalte

beeld: Marc Lemaitre

bij      de bushalte valt hij    me op

hij, een man uit Afghanistan of elders in de   wereld

weemoedig zit hij daar.

 

&&

 

hij    schenkt me een vriendelijke blik

Ik glimlach terug

hij   wenkt me

Ik kom dichterbij

vermoed      dat hij    zijn   verhaal kwijt wil

 klopt volkomen, blijkt wat later 

 

&&

 

Ik spreek hem toe in alle talen die ik ken:

Nederlands, Engels

Geen antwoord komt

&&

Ik  geef niet op

ontdek als bij wonder

dat hij    Frans begrijpt

helaas  kan hij  niet meer praten

tranen  rollen        over zijn wangen

 

&&

in gebarentaal laat hij    me verstaan dat je niet spreken kan

  toont een vreselijk litteken   aan  zijn keel

schraapt klanken bijeen

dit grijpt me naar de keel

 

 

&&

 

Ondanks een –voor anderen-    vreemde    communicatie- hadden we een heel menselijk gesprek

Ik spreek Frans

 hij gebarentaal

  

&&

 

Ik neem mijn bus

 

hij    wuift me na

nu tranen over mijn wangen






&&

 

zijn     verhaal zal ik nooit weten

zijn  melancholische ogen nooit vergeten

 

&&

 

thuisgekomen

val ik in de sofa neer met  een dubbel gevoel:

tristesse:   omdat ik weinig als niks kon doen voor 'm 

 

 

geluk: omdat ik een manier van communiceren vond
en  

   een glimlach toveren op zijn gezicht









Inge Deconinck