weemoedige bushalte

beeld: Marc Lemaitre

bij      de bushalte valt hij   op.

een man uit Afghanistan 

of 

elders in de   wereld.

weemoedig zit hij daar.

 

&

 

hij    schenkt me een vriendelijke blik.

Ik glimlach terug.

hij   wenkt me.

Ik kom dichterbij.

vermoed      dat hij    z'n   verhaal kwijt wil.

 klopt volkomen, blijkt later .

 

&

 

Ik spreek hem toe in alle talen die ik ken:

Nederlands, Engels

Geen antwoord  dat  komt.

&

Ik  geef niet op

en

ontdek als 

bij 

wonder

dat hij  

 Frans 

begrijpt.

helaas  kan hij  niet meer praten

tranen  rollen        over zijn wangen

 

in gebarentaal laat hij    me verstaan dat je niet spreken kan

  toont een vreselijk litteken   aan 

zijn keel

schraapt klanken bijeen

dit grijpt me naar de keel

 

 

&

 

Ondanks een –voor anderen-    vreemde    communicatie- hadden we een heel menselijk gesprek

Ik spreek Frans

 hij gebarentaal

  

&

 

Ik neem mijn bus.

 hij    wuift me na.

nu 

tranen

rollen

 over 

mijn 

wangen






&

 

zijn     verhaal zal ik nooit weten

zijn  melancholische ogen nooit vergeten

 

&

 

thuisgekomen

val ik in de sofa neer met  een dubbel gevoel:

tristesse:   omdat ik weinig als niks kon doen voor 'm 

 

 

geluk: omdat ik een manier van communiceren vond
en  

   een glimlach toveren op zijn gezicht









Inge Deconinck