in elk seizoen maken we graag een praatje.
wel des te meer als het zonnig is.
ze is een lieve, toffe buurvrouw. heb er gezellig, boeiend contact mee.
soms gewoon over koetjes e kalfjes. ook,modetips enz.
gisteren was het een, bekijvend gesprek
nadat ze vraagt hoe het met mij is,, komt ze op verhaal. een triest, dramatisch verhaal.
haar vraag : werden jullie zaterdagnacht niet opgeschrikt van ambulance en politie?
ik schudde van neen en dat we goed sliepen
dan komt ze op verhaal.
haar zoon kampt sinds jaren met zware psychoses en dan wordt ie soms gewelddadig zodat politie en ambulance een must is.
ze schaamt er zich over. ik sus haar en zeg : alle begrip. moet lastig zijn voor jou
jawel, zegt ze. en dit keer was mijn bedlegerige mama bang van hem.
wat zijn psychoses betreft , neemt ie niet graag medicatie omdat ie dan te suf is en zichzelf een stuk 'kwijt ' is
ze zei hem : je moet kiezen tussen suf of psychoses. ik vermoed dat ze 200 procent gelijk heeft
en iedereen praat over hem omdat ie zoveel tattoos heeft, gaat ze verder.
mijn eerlijk antwoord : heb daar geen oordeel over.
ze vervolgt : ik vind het beter dan dat ie in zijn armen kerft , zoals vroeger.
ik werd heel stil van dit bittere verhaal
ik eindigde onze babbel met : ik,bewonder jou, buurvrouw
als jonge vrouw zorgen voor bedlegerige ma en zoon met psychoses : veel bewondering!
ik zal blijven een praatje maken op de stoep . ze had er zichtbaar deugd van
ik had deugd dat ik luisterend oor kon zijn. zo voel ik me nog nuttig en gelukkig dat ik het niet verleerd ben
ik duim ervoor dat ze het allemaal zal kunnen blijven dragen
Labels: Goedendaglaan
