Mevrouw, mijn naam is Desiree

 

In de stad         kom je vaak dezelfde mensen tegen.

 Ik had ‘m reeds  meer   gezien : een Afrikaanse   man   met een kruk , mankend.

 We knikken steeds     goeie dag.

 

 

Nadat ik het nieuws   vernam van de  aanslagen , was ik aangeslagen. Wie niet?

  Ik  deed ik wat ik elke dag doe : de stad intrekken  !

                                                                           Wie zie ik weer?

Jawel,   de Afrikaanse man.

Deze   keer begon hij een boeiend gesprek.

eerst over de aanslagen

 In  dit gesprek verbeteren    we   de wereld .

 

 Daarna   volgt     vrijwel meteen     zijn verhaal waarom hij mankt. (neen , niet door oorlog)

 Op zijn werk  overleefde hij ooit een vreselijke val van 6 meter  .

 ook ik kon op verhaal komen.

voor ons allebei deugddoend  .

 

 

We hebben iets gemeenschappelijks:

 we manken allebei   .

 én we willen de wereld   verbeteren  !

 

 N a dit boeiend gesprek,    geeft hij me   een hand en zegt  :

 Mevrouw, mijn naam is Desiree  .

 

 

 

 

Op een dag van aanslagen door deze      hartverwarmende    ontmoeting   minder aangeslagen

 

 

 

   

 

Inge Deconinck

 

 

 

 

 

 

 

 



Ontmoeting met Monique op trein Kortrijk -Gent

beeld: Tine Lemaitre

Hello Inge,

Misschien verrast door dit mailtje, maar sorry, ik kon niet anders….

Ik ben de vrouw, die deze morgen, samen met u (of jou?) op de trein zat richting Gent .

Voor mij was deze ontmoeting echt  onverwacht,  of raar….  want normaal ben ik ook nogal terughoudend en zoek in niet zo gauw contact met “vreemde” mensen.

Toen je met aansprak, deze morgen, was mijn eerste reactie “hoe raak ik hier weg….”

 En nu ben ik zo blij dat ik met jou dit  gesprekje kon voeren.

Intussen heb ik enkele gedichten van jou gelezen in “leeslinten” en stuk voor stuk spreken  ze me  aan…

Is dit nu toeval ?? of moest dit ??

Dank voor het mooie moment dat je me gaf vandaag !

Monique  



van Bagdad naar Kortrijk

 

 

Ik stap het taalcafé binnen om de mooiste taal te gebruiken die  er is: het luisteren.

Hij, een jongeman  van 18 wil duidelijk praten.

  

hij vertelt dat hij uit Irak komt en  vluchtte voor oorlog en vreselijk geweld. 

Het journaal liegt  niet.

 

&&

 

 

Zijn hele verhaal loopt gelijk met de beelden die we dagelijks op tv zien.

 

In een gammele boot vluchtte     hij. Was bang van de zee, vooral omdat hij niet kan zwemmen.

 

&&

 

Aan land, begon   de   tocht te voet door vele landen met tal van ontberingen.

Zijn verhaal is beklijvend.

Kapot van de verre tocht arriveert hij in Kortrijk waar ie met open armen wordt ontvangen: bed brood en bad en  warme kleren. Geen luxe , gewoon menswaardige ontvangst   .

&&

 

 

Hij is leergierig en leert op 6 maanden tijd Nederlands spreken.

het gesprek verloopt dan ook vlot. Ik vind dit ongelooflijk…

 Hij klinkt vrolijk omdat ie denkt      zijn geluk hier    te   vinden.

 Ik hoop het voor hem; echt!

&&

 

Hij vindt Belgen fantastisch, alleen heeft ie veel last van racisten.

Ik zeg ‘m meteen dat ik geen, ben en heet ‘m welkom!

 

&&

 

 

Tijd om naar huis te gaan.

De tijd vloog: het gesprek zal me  voor altijd   bij zal  blijven.

 

om 22 uur stap ik alleen naar huis in het donker

 

Ik stap alleen naar huis

in het avondlijke uur geniet ik na va, dit hartverwarmend    gesprek

 

 

 

 

 



   Inge   Deconinck