beeld: Marc Lemaitre
bij de bushalte valt hij me op
hij, een man uit
Afghanistan of elders in de wereld
weemoedig zit hij
daar.
&&
hij schenkt
me een vriendelijke blik
Ik glimlach terug
hij wenkt me
Ik kom dichterbij
vermoed dat hij
zijn verhaal kwijt wil
klopt volkomen, blijkt wat later
&&
Ik spreek hem toe in
alle talen die ik ken:
Nederlands, Engels
Geen antwoord
komt
&&
Ik geef niet op
ontdek als bij
wonder
dat hij Frans
begrijpt
helaas kan hij
niet meer praten
tranen rollen
over zijn wangen
&&
in gebarentaal laat hij me verstaan dat je niet spreken kan
toont
een vreselijk litteken aan zijn keel
schraapt klanken
bijeen
dit grijpt me naar de
keel
&&
Ondanks een –voor anderen-
vreemde communicatie- hadden we
een heel menselijk gesprek
Ik spreek Frans
hij
gebarentaal
&&
Ik neem mijn bus
hij wuift me na
nu tranen over mijn wangen
&&
zijn verhaal zal ik
nooit weten
zijn melancholische ogen
nooit vergeten
&&
thuisgekomen
val ik in de sofa
neer met een dubbel gevoel:
tristesse: omdat ik
weinig als niks kon doen voor 'm
geluk: omdat ik een manier van communiceren vond
en
een glimlach toveren op zijn gezicht
Inge Deconinck
Labels: andere culturen