Foto's
zonnig weer lonkt me naar het park.
had er een bijzondere ontmoeting met
een vrouw
een heel vreemd toeval, vond ik achteraf. Wat akelig zelfs
ze was er aan het fotograferen .
ik vertelde dat ik elke dag naar het park kom
wandelen is nu eenmaal leuk en is goed
om mijn been te oefenen.
ik kom op verhaal als ze ook mijn verlamde arm ziet
ze was zichtbaar geraakt
. ze vertelde : ik heb de mijne niet meer. hij overleed aan een hersenbloeding
ik schrok...
Wat onhandig heb ik me geëxcuseerd. (zei gewoon : sorry dat ik dit naar boven haalde)
ze zei meteen dat het niet nodig was me te excuseren omdat ik het niet weten kon.
een vreemd en ietwat akelig toeval toch?
ze zei vooral : wees blij dat je er nog bent .
ik heb de mijne niet meer.
als ik het moeilijk heb,
zal ik haar woorden herhalen. ze heeft tenslotte gelijk!
op het einde zei ze : wie weet ; ontmoeten we elkaar nog es
en inderdaad , wie weet
Inge Deconinck
Labels: persoon met beperking