Kerstverhaal

  Heb niet de pretentie    sociaal werker te zijn, zeker niet !

Ben gewoon een vrouw met  beperkingen die mensen opmerkt tijdens  mijn wandelingen in de stad. 

Mensen om vaak  een verrijkend gesprek mee te voeren.

Na  wat ik zag gisteren, mag ik   alleen hopen dat in elke stad voldoende straathoekwerkers   op wandel gaan om straten te screenen   en daklozen op te merken   en      ze   ook   te helpen.

Zelf spreek ik graag mensen  aan , zonder onderscheid.

Neen,    toch niet want   één groep spreek ik nooit aan voor mijn eigen veiligheid ,   namelijk   de   alcoholisten.

Terug naar      een  kerstverhaal  wat  ik gisteren beleefde.

Na stappen in de kou, kreeg ik zin in koffie.   

In   cafetaria  warmde ik    vrijwel meteen op.

Onverwacht    gaf de uitbater zomaar  nog   eentje 

 en

zei : deze is van mij!

Dat vond ik   bijzonder hartverwarmend.

Terwijl ik  op taxi wachtte, merkte ik de Nigeriaanse man op met wie ik vaak  babbeltje sla.

 In Engels en gebroken Nederlands    redden we ons  meestal wat.

 Hij had duidelijk nood aan bad, bed     en brood, zoals steeds.

 Ik voelde me rijk: mocht met taxi    naar  huis     . Daar wachtte een heerlijk  middagmaal 

in warme  thuis.

 Ik had koffie gekregen als kerstcadeau. 

En   gaf mijn kerstcadeau door aan    deze Nigeriaan. 

Ik  schonk  'm wat geld   ( toevallig de  prijs    van m'n koffie)

en 

Zei : veel moed!

 Hij herhaalde hetzelfde   toen  hij mijn verlamde hand opmerkte.

 In taxi  twijfelde ik of ik hem met   wat    kleingeld  vernederde of hielp .

Ik hoop op het laatste.