Lourdes

 

In lenteweer kon ik niet anders dan terugkeren  naar huis te voet en niet met  taxi.

Had een wandeling uitgestippeld.

helaas   , stap ik - - alweer maar eens - veel  te ver. 

Als ik in 't  ritme zit, voel ik nooit wanneer een pauze nodig  is.

 Toen bedacht ik dat ik kon rusten op bankjes in de grotten van Lourdes.

  Vrouw komt naast me zitten en we  raken aan de praat.

Ze ziet mijn beperking en stelt er vragen over.

 Ik merk dat  tranen over haar ogen rollen.

. Dan komt zij  op verhaal.

 Ze kreeg    ook een beroerte en dat terwijl ze nog werkte als kinesist..

Het moet verschrikkelijk zijn om plots aan de andere kant te staan en  daardoor verplicht te zijn  met pensioen    te  gaan. 

Gelukkig voor haar had ze geen beperkingen. 

Maar, dan huilt ze des te meer als ze vertelt dat haar  geheugen zwaar is  getroffen is . Dat ze soms als ze fietst de weg niet meer weet. Of plotsklaps niet meer weet wat ze gisteren  deed. Nu was ik ontroerd. ik slik tranen in.

Ik  trakteerde haar op troostende woorden.

Ze vertelt ook dat  haar vrijwilligerswerk    in het winkeltje    haar therapie 

is. 

Dat is zichtbaar.

Alweer maar eens een ontmoeting waarvoor     ik dankbaar ben.

Ik  ben volop in brainstorming om haar een gedicht te schrijven  als steun.

Inge Deconinck