Kortrijkse babbels

 jonge Afrikanen jongleren op de Veemarkt.  Ik kom dichterbij  omdat  het  optreden  gezellig is.  Dat fleurt de stad   en de  herfst op.   Het voelt als   Provencesfeer. Een van hen vraagt of ik een hand wil geven, wat     ik zonder aarzelen   doe.  Dan ziet ie mijn verlamde arm   en vraagt hoe het komt. Geschrokken   geeft ie 'n knuffel.  De 'bende'    probeert mijn leeftijd te raden.  Het komt mij goed uit. ze dachten aan 50, terwijl; ik bijna 70 word. Terwijl ik naar taxi  stap, zwaai ik nog even  naar de   vrolijkheid       van  mijn dag! Inge   Deconinck

Ik mijmer in nazomer   op bankje . Jonge man vraagt :mag ik bij jou zitten,?  Mijn antwoord is meteen  : ja, mevrouw! Hij ziet mijn verlamde arm en   stelt  vriendelijke vraag erover. Ik vertel kort dat ik trombose had. Zijn reactie is  :'mevrouw ik ken het niet'.   Ik leg het 'm     uit      in     eenvoudige taal. niet omdat ik, denk dat ie dom is, echt niet! Ik vertel  dat ik tijdje   ik in coma lag en ook dat woord   leek ie niet te begrijpen. Hij kijkt me aan en vertelt : ik heb ook iets in mijn hoofd , mevrouw en gaat verder : ik hoor stemmen   en krijg       ook  psychoses waardoor ik vaak opgenomen    in psychiatrie.'  ben   er stil van en    aangedaan.    neen,  ben niet bang hoor. Gelukkig had ik zonnebril aan.  Zo  kon ie mijn ie mijn ontroerde ogen niet...

    Op  bankje beleef ik     ontroerend tafereel.  Zie   moeder met   een  buggy. Ik glimlach naar baby . Krijg  gierende   glimlach  terug. Het  ontroert  . kind maakt geen onderscheid   in mens met of zonder beperking    (vermoed ik) zijn glimlach contact verzacht vandaag Inge      Deconinck

N a verre wandeling rust ik op bankje. Een wat verwarde, maar bijzondere man komt  naast mij  zitten en  vertelt dat ie geadopteerd is en dat zijn adoptieouders onlangs overleden. Ik antwoord  meelevend   (uiteraard):  Dan ben je twee keer jouw ouders verloren.  Hij zegt : je bent een wijze vrouw, mevrouw!  en dát spreek ik niet tegen.  voor hij verder stapt, bedankt hij me.  Alweer  een gesprek    die ertoe  doet .   onbekenden aan te spreken, een gelukkige hobby Inge   Deconinck

    Het is zomerweer en markt.  Man speelt accordeon Ik voel me  in   Provence. Ben gefascineerd   en  vraag  of ik naast  'm  mag zitten.   Het stoort 'm niet,  gelukkig . ik luister  en  observeer tegelijk. . Tijdens pauze   stel ik  vraag die op mijn lippen ligt : of hij met de ene hand akkoorden speelt en met de andere de noten? Zijn jawoord  klinkt    als muziek   in mijn oren.  Ik stap tevreden verder   omdat mijn muzikale kennis nog     intact is: yes ! Inge   Deconinck