Ik mijmer in nazomer op bankje .
Jonge man vraagt :mag ik bij jou zitten,?
Mijn antwoord is meteen : ja, mevrouw!
Hij ziet mijn verlamde arm en stelt vriendelijke vraag erover.
Ik vertel kort dat ik trombose had. Zijn reactie is
:'mevrouw ik ken het niet'.
Ik leg het 'm uit in eenvoudige taal. niet omdat ik, denk dat ie dom is, echt niet!
Ik vertel dat ik tijdje ik in coma lag en ook dat woord leek ie niet te begrijpen.
Hij kijkt me aan en vertelt :
ik heb ook iets in mijn hoofd , mevrouw
en gaat verder :
ik hoor stemmen
en
krijg ook psychoses waardoor ik vaak opgenomen in psychiatrie.'
ben er stil van
en aangedaan.
neen, ben niet bang hoor.
Gelukkig had ik zonnebril aan.
Zo kon ie mijn ie mijn ontroerde ogen niet zien .
Ik vind het vreselijk dat een jonge man 45 jaar zo geleden heeft en nog lijdt .
Uiteraard vraag ik niet naar de oorzaak ervan.
Doch onverwacht vertelt hij over oorzaak van zijn psychische aandoening:
hij werd als kind ontvoerd door een leerkracht en verkracht.
Ik laat het even bezinken.
Ben
gelukkig om dat ik tijd nam om te luisteren.
Zijn verhaal raakt intens.
Wat mij ook raakte
was
dat ik hij
mij
vertrouwde
om
zijn
vreselijk
trauma
te
vertellen
Inge Deconinck
Reacties
Een reactie posten