Kortrijkse babbels

Ik mijmer in nazomer   op bankje . Jonge man vraagt :mag ik bij jou zitten,?  Mijn antwoord is meteen  : ja, mevrouw! Hij ziet mijn verlamde arm en   stelt  vriendelijke vraag erover. Ik vertel kort dat ik trombose had. Zijn reactie is  :'mevrouw ik ken het niet'.   Ik leg het 'm     uit      in     eenvoudige taal. niet omdat ik, denk dat ie dom is, echt niet! Ik vertel  dat ik tijdje   ik in coma lag en ook dat woord   leek ie niet te begrijpen. Hij kijkt me aan en vertelt : ik heb ook iets in mijn hoofd , mevrouw en gaat verder : ik hoor stemmen   en krijg       ook  psychoses waardoor ik vaak opgenomen    in psychiatrie.'  ben   er stil van en    aangedaan.    neen,  ben niet bang hoor. Gelukkig had ik zonnebril aan.  Zo  kon ie mijn ie mijn ontroerde ogen niet...

    Op  bankje beleef ik     ontroerend tafereel.  Zie   moeder met   een  buggy. Ik glimlach naar baby . Krijg  gierende   glimlach  terug. Het  ontroert  . kind maakt geen onderscheid   in mens met of zonder beperking    (vermoed ik) zijn glimlach contact verzacht vandaag Inge      Deconinck

N a verre wandeling rust ik op bankje. Een wat verwarde, maar bijzondere man komt  naast mij  zitten en  vertelt dat ie geadopteerd is en dat zijn adoptieouders onlangs overleden. Ik antwoord  meelevend   (uiteraard):  Dan ben je twee keer jouw ouders verloren.  Hij zegt : je bent een wijze vrouw, mevrouw!  en dát spreek ik niet tegen.  voor hij verder stapt, bedankt hij me.  Alweer  een gesprek    die ertoe  doet .   onbekenden aan te spreken, een gelukkige hobby Inge   Deconinck

    Het is zomerweer en markt.  Man speelt accordeon Ik voel me  in   Provence. Ben gefascineerd   en  vraag  of ik naast  'm  mag zitten.   Het stoort 'm niet,  gelukkig . ik luister  en  observeer tegelijk. . Tijdens pauze   stel ik  vraag die op mijn lippen ligt : of hij met de ene hand akkoorden speelt en met de andere de noten? Zijn jawoord  klinkt    als muziek   in mijn oren.  Ik stap tevreden verder   omdat mijn muzikale kennis nog     intact is: yes ! Inge   Deconinck 

Soms   is geen groots gesprek nodig om begrip te tonen  en  verbinding te voelen. Vrouwen zitten op bankje, omringd door   zeven  kinderen. Eentje huilt  luid en ik zie meteen waarom.  Ze was  schoentje kwijt.  Ik raap het op.  Kind glimlacht meteen.  Vouwen tonen  groot  gebaar van dankjewel. Ik probeer gesprek aan te knopen, maar   taalbarrière verhindert het. Wat ik wel volop begreep  via gebaren en gebroken Nederlands  was dat ze gevlucht waren uit Gaza. Er was geen taal   die ik kon gebruiken kon.  Spontaan ging ik over naar gebaren taal   . Met mijn hand op mijn hart , sprak  ik   het woord welkom uit. vluchtelingen  uit Gaza       glimlachen :    het mooiste cadeau  op  mijn  wandeling. Inge Deconinck

Gezien  prachtig zomerweer, ging ik wandelen naar Natuurtuin Desloovere in onze straat ;vlakbij. Tot mijn positieve verbazing was  tuin veranderd in een prachtig bos. Eventjes voelde ik mij roodkapje, toen ik mijn weg van   een   jaar geleden  niet meer vond In  het uitbundige groen  ik  ontmoette geen wolf ,  maar  rara . Toen ik  poortje zag, kreeg ik hoop. helaas kon ik het  niet openen. Ik kreeg een paniekreactie,  Nooit positief,  ik weet het. Maar, 't was sterker dan mezelf. 'k  was mijn gsm vergeten op de koop toe. Had maar 1 idee:  om hulp roepen. Een man kwam erop af. hij kon me  niet helpen, gezien  de deur echt op slot was. uiteraard beveiligd voor   elektriciteitscabine. Helper  belde manlief op. Die kwam meteen en  die  wees de weg . eind goed , al goed ! In   onze  tuin  kon ik bekomen   van     natuurlijk avont...