in de wachtzaal bij de kinesist, kijkt een patiënt naar mijn hand, wat ik begrijp. hij kijkt , maar gaapt niet. het valt tenslotte echt op. we beginnen een gesprek, wat niet goed vlot wegens taalbarrière, jammer. ik luister namelijk geboeid als iemand over zijn tegenslag vertelt en zijn beperkingen Wij zijn tenslotte lotgenoten. Ineens schrik ik als ik zie dat hij een beenprothese heeft. als ik vraag of hij nog een goed been heeft, schrik ik voor de tweede keer. hij toont zijn ander been dat helaas zwaar gehavend is vanaf de knie het raakte mij dat ie me zo vertrouwde om het mij te tonen. ach hij is zo jong en moet leven met zware beperki...