Kortrijkse babbels

 jonge Afrikanen jongleren op de Veemarkt.  Ik kom dichterbij  omdat  het  optreden  gezellig is.  Dat fleurt de stad   en de  herfst op.   Het voelt als   Provencesfeer. Een van hen vraagt of ik een hand wil geven, wat     ik zonder aarzelen   doe.  Dan ziet ie mijn verlamde arm   en vraagt hoe het komt. Geschrokken   geeft ie 'n knuffel.  De 'bende'    probeert mijn leeftijd te raden.  Het komt mij goed uit. ze dachten aan 50, terwijl; ik bijna 70 word. Terwijl ik naar taxi  stap, zwaai ik nog even  naar de   vrolijkheid       van  mijn dag! Inge   Deconinck

Ik mijmer in nazomer   op bankje . Jonge man vraagt :mag ik bij jou zitten,?  Mijn antwoord is meteen  : ja, mevrouw! Hij ziet mijn verlamde arm en   stelt  vriendelijke vraag erover. Ik vertel kort dat ik trombose had. Zijn reactie is  :'mevrouw ik ken het niet'.   Ik leg het 'm     uit      in     eenvoudige taal. niet omdat ik, denk dat ie dom is, echt niet! Ik vertel  dat ik tijdje   ik in coma lag en ook dat woord   leek ie niet te begrijpen. Hij kijkt me aan en vertelt : ik heb ook iets in mijn hoofd , mevrouw en gaat verder : ik hoor stemmen   en krijg       ook  psychoses waardoor ik vaak opgenomen    in psychiatrie.'  ben   er stil van en    aangedaan.    neen,  ben niet bang hoor. Gelukkig had ik zonnebril aan.  Zo  kon ie mijn ie mijn ontroerde ogen niet...

    Op  bankje beleef ik     ontroerend tafereel.  Zie   moeder met   een  buggy. Ik glimlach naar baby . Krijg  gierende   glimlach  terug. Het  ontroert  . kind maakt geen onderscheid   in mens met of zonder beperking    (vermoed ik) zijn glimlach contact verzacht vandaag Inge      Deconinck

N a verre wandeling rust ik op bankje. Een wat verwarde, maar bijzondere man komt  naast mij  zitten en  vertelt dat ie geadopteerd is en dat zijn adoptieouders onlangs overleden. Ik antwoord  meelevend   (uiteraard):  Dan ben je twee keer jouw ouders verloren.  Hij zegt : je bent een wijze vrouw, mevrouw!  en dát spreek ik niet tegen.  voor hij verder stapt, bedankt hij me.  Alweer  een gesprek    die ertoe  doet .   onbekenden aan te spreken, een gelukkige hobby Inge   Deconinck

    Het is zomerweer en markt.  Man speelt accordeon Ik voel me  in   Provence. Ben gefascineerd   en  vraag  of ik naast  'm  mag zitten.   Het stoort 'm niet,  gelukkig . ik luister  en  observeer tegelijk. . Tijdens pauze   stel ik  vraag die op mijn lippen ligt : of hij met de ene hand akkoorden speelt en met de andere de noten? Zijn jawoord  klinkt    als muziek   in mijn oren.  Ik stap tevreden verder   omdat mijn muzikale kennis nog     intact is: yes ! Inge   Deconinck 

Soms   is geen groots gesprek nodig om begrip te tonen  en  verbinding te voelen. Vrouwen zitten op bankje, omringd door   zeven  kinderen. Eentje huilt  luid en ik zie meteen waarom.  Ze was  schoentje kwijt.  Ik raap het op.  Kind glimlacht meteen.  Vouwen tonen  groot  gebaar van dankjewel. Ik probeer gesprek aan te knopen, maar   taalbarrière verhindert het. Wat ik wel volop begreep  via gebaren en gebroken Nederlands  was dat ze gevlucht waren uit Gaza. Er was geen taal   die ik kon gebruiken kon.  Spontaan ging ik over naar gebaren taal   . Met mijn hand op mijn hart , sprak  ik   het woord welkom uit. vluchtelingen  uit Gaza       glimlachen :    het mooiste cadeau  op  mijn  wandeling. Inge Deconinck

Gezien  prachtig zomerweer, ging ik wandelen naar Natuurtuin Desloovere in onze straat ;vlakbij. Tot mijn positieve verbazing was  tuin veranderd in een prachtig bos. Eventjes voelde ik mij roodkapje, toen ik mijn weg van   een   jaar geleden  niet meer vond In  het uitbundige groen  ik  ontmoette geen wolf ,  maar  rara . Toen ik  poortje zag, kreeg ik hoop. helaas kon ik het  niet openen. Ik kreeg een paniekreactie,  Nooit positief,  ik weet het. Maar, 't was sterker dan mezelf. 'k  was mijn gsm vergeten op de koop toe. Had maar 1 idee:  om hulp roepen. Een man kwam erop af. hij kon me  niet helpen, gezien  de deur echt op slot was. uiteraard beveiligd voor   elektriciteitscabine. Helper  belde manlief op. Die kwam meteen en  die  wees de weg . eind goed , al goed ! In   onze  tuin  kon ik bekomen   van     natuurlijk avont...

  Tijdens ochtendwandeling kom ik mijn buurman tegen. Meestal zeg ik gewoon goeie morgen, hoe is het ?  Maar, gezien hij uit Iran komt zeg ik : sterkte! dan vertelt ie over zijn familie die er in  angst leeft en hij  momenteel    met zijn broers moeilijk kan telefoneren. Ik zeg nogmaals sterkte  en zet  wandeling verder.  Zijn verhaal  zindert na.  

Lentewandeling in park is altijd zalig. Als ik zwaan met kuikentjes zie, raak ik betoverd. Op bankje geniet ik van   ontroerend tafereel. Even   verder  m erk ik hoe   een zwaan 'n  vrouw  aanvalt. begrijp meteen waarom.  Ze had  'n kuikentje  gestolen Ik wil geen agressie uitlokken,  maar wijs haar toch  terecht. gelukkig droop ze af. ik had bijna ook geblazen   😎 Inge Deconinck

Ochtendwandeling op stoep trakteert alweer 'n mooi verhaal. . Man op twee krukken wandelt voorbij en ik zeg 'm :' ik maak plaats voor trage weggebruikers' . Hij antwoordt : merci!   En vervolgt : ik herken jou van op terrasjes. en neen, niet aan je arm , maar aan jouw gezicht. .

  In lenteweer kon ik niet anders dan terugkeren  naar huis te voet en niet met  taxi. Had een wandeling uitgestippeld. helaas   , stap ik - - alweer maar eens - veel  te ver.  Als ik in 't  ritme zit, voel ik nooit wanneer een pauze nodig  is.  Toen bedacht ik dat ik kon rusten op bankjes in de grotten van Lourdes.   Vrouw komt naast me zitten  en  we  raken aan de praat. Ze ziet mijn beperking en stelt er vragen over.  Ik merk dat  tranen over haar ogen rollen. . Dan komt zij  op verhaal.  Ze kreeg    ook een beroerte en dat terwijl ze nog werkte als kinesist.. Het moet verschrikkelijk zijn om plots aan de andere kant te staan en  daardoor verplicht te zijn  met pensioen    te  gaan.  Gelukkig voor haar had ze geen beperkingen.  Maar, dan huilt ze des te meer als ze vertelt dat haar  geheugen zwaar is  getroffen is . Dat ze soms als ze fietst...

lenteweer lacht.   Hele buurt komt naar buiten, ook de eerste fietsertjes. Het kleinste kan net fietsen en valt   eventjes.  Ik stap mee tot bij  haar mama. Dan zegt Mercedes iets bijzonder  : mama ,  ik zal oppassen voor Inge! ben meteen  ontroerd. Inge Deconinck

  Ochtendwandeling i n zonlicht     geeft      hoop. Aan   overkant  zwaait  Mercedes.  Broer  Andrés     vertelt  zusje   wie ik  ben. Ik  steek  over en heb gezellig gesprek  met hen Even glijd ik  bijna  over eerste sneeuw. 'k   Had ijsblokjes niet gemerkt. bezorgd vraagt Andrés: gaat het? ik ben meteen ontroerd      van de bezorgdheid. of hoe kinderen uit de  straat gewoonweg lichtpuntjes zijn inge   Deconinck 

 i k gaf me zelf  sinds jaren  de opdracht om  van a lle  kinderen in  mijn  straat  hun naam  te weten.  Dit lukt me prima. Ben trots dat dit toch een succesverhaal is  !

Onderweg  naar  warmte  en  koffie  zie ik bedelende man. Hij zit onbeschut in regen  gewoonweg op natte  stoep. ik kan hem niet zomaar voorbijlopen, heb tenslotte straks warmte.  ik geef 'm iets. hij kijkt me dankbaar aan. ik krijg  een lieve   : merci, madame ! zijn blik eenvoudigweg  kerstgevoel Inge Deconinck