Doorgaan naar hoofdcontent

Klasje op tapijt (deel 2)

 

 
We leven elke dag de klok rond en doen heel wat dingen die zo vanzelfsprekend zijn. Toch is dat niet voor alle mensen zo evident. We mochten op bezoek bij Inge. We stapten met een bang kloppend hartje binnen. We zijn niet gewoon om om te gaan met mensen die anders zijn dan wij. Dat maakt ons zelfs een beetje bang. We vuurden haar af met heel wat moeilijke vragen, heel spontaan en recht uit het hart: ben je verdrietig omdat je zo bent? Is jouw dag lastig? Zou je ook zoals wij willen zijn? Vind je het moeilijk om zo te leven? We hebben heel veel bewondering voor Inge en vinden haar heel moedig en lief. We zullen nog dikwijls aan haar denken en niet klagen als we het wat moeilijk hebben. Waarom niet? Het was een heel leerrijke ervaring die we niet vlug zullen vergeten.



juf els

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zwaantjes

Lentewandeling in park is altijd zalig. Als ik zwaan met kuikentjes zie, raak ik betoverd. Op bankje geniet ik van   ontroerend tafereel. Even   verder  m erk ik hoe   een zwaan 'n  vrouw  aanvalt. begrijp meteen waarom.  Ze had  'n kuikentje  gestolen Ik wil geen agressie uitlokken,  maar wijs haar toch  terecht. gelukkig droop ze af. ik had bijna ook geblazen   😎 Inge Deconinck

Provence

    Het is zomerweer en markt.  Man speelt accordeon Ik voel me  in   Provence. Ben gefascineerd   en  vraag  of ik naast  'm  mag zitten.   Het stoort 'm niet,  gelukkig . ik luister  en  observeer tegelijk. . Tijdens pauze   stel ik  vraag die op mijn lippen ligt : of hij met de ene hand akkoorden speelt en met de andere de noten? Zijn jawoord  klinkt    als muziek   in mijn oren.  Ik stap tevreden verder   omdat mijn muzikale kennis nog     intact is: yes ! Inge   Deconinck 

Fietsertje (Mercedes)

lenteweer lacht.   Hele buurt komt naar buiten, ook de eerste fietsertjes. Het kleinste kan net fietsen en valt   eventjes.  Ik stap mee tot bij  haar mama. Dan zegt Mercedes iets bijzonder  : mama ,  ik zal oppassen voor Inge! ben meteen  ontroerd. Inge Deconinck