Dag Inge Deconinck !

 Op terrasje in de zon geniet ik  bij koffie.

 'n  koppel komt naast me zitten. 

De vrouw herken ik;, denk ik

Ze zegt dag Inge Deconinck.

Vraagtekens hollen door mijn hersenpan.

Ben verwonderd dat ze mijn naam kent.

ze verduidelijkt meteen . ik was verpleegster in de kliniek waar je revalideerde   en herinner het me goed. Je verhaal trof me vooral gezien we leeftijdsgenoten zijn. Je was zo jong

Ze stelt ook deze mooie vraag : klopt het dat je toen naar het huwelijk van je zoon mocht nog tijdens je opname? ik antwoord dat ze het goed herinnert. ze vond dat  toen zo jammer dat ik op zo'n manier erbij moest zijn.

ik herinner me ook je prachtige    poëzie, gaat ze verder. Schrijf je nog?

 ik vertel volmondig ja. Ik zal   er weer erin bladeren, antwoordt ze.

Dan komt ze  zelf op verhaal. 

  Moet  m'n   tranen bedwingen.

Ze kreeg een tumor in haar been. Ze genas ervan maar leeft daardoor  sindsdien   met kleine beperking.

Ze begint te snikken als ze vertelt dat ze daardoor haar droom job van verpleegster moest opgeven.

Het gesprek gaat   dan  verder  in   een bijzonder boeiende, filosoferende   richting uit.   

 We vertellen namelijk hoe   we onze draagkracht in evenwicht houden

We delen   tips uit

 baaldagen toelaten, mag

  rustiger ritme leven ook

  Tot slot geven we elkaar  bijzondere tips    om de lichtjes nog te kunnen zien in ons gebroken leven.

we delen  er   tientallen.

voor ik vertrek naar het natuuurrestaurant  , zegt ze   : Inge, bedankt voor het gesprek

over   mijn antwoord moet ik niet  echt   nadenken  : het was wederzijds !

de ontmoeting was onverwacht, intens  en   vooral ook   verrijkend